2020. Een jaar om niet snel te vergeten. Of juist wel?
Het jaar begon fantastisch. Sinds vele jaren gingen we eind februari met de familie – ik niet hoor – weer eens skiën. Nicht Jaq en familie hadden een houten chalet in de Italiaanse Dolomieten. De iconische bergen waren een prachtig decor om op de latten te staan of in mijn geval een goede cappuccino te drinken. Daar in Italië begon ook alle ellende. Wij gingen eerder naar huis omdat een mysterieus virus uit China in Italië rondwaarde. Eenmaal thuis ging ik – na hoestbuien – in quarantaine in mijn opgeleukte mancave op zolder.
Het coronavirus zou heel de wereld in een ijzeren greep houden. Volle ziekenhuizen, angstgevoelens, gesloten grenzen, onzekerheid, dichte scholen, gesloten horeca en winkels en ingeperkte vrijheden. Geen weekendje Ronde van Vlaanderen, Oerol en Rock Werchter. De mensheid moest vol op de rem hoewel sommige beslissingen dubieus waren. Voor sommigen was de anderhalvemeter-samenleving een zege – even uit de ratrace – maar voor velen een ramp. Banen gingen verloren en jongeren konden hun ei niet kwijt. Dit bracht ook prachtige initiatieven voort zoals die van Manchester United voetballer Marcus Rashford om arme families en kinderen free meals te geven. Ook kwam tijdens de coronacrisis de geloofwaardigheid – mede door de toeslagenaffaire – van de overheid zwaar onder druk te staan.
Nog voor onze 'intelligente' lockdown zag ik met tranen in mijn ogen hoe miljoenen koala's en kangoeroes levend verbrandden tijdens hevige bosbranden in Australië. Klimaatverandering is die andere 'big elephant in the room'. Ondertussen was ik van de trap gelazerd en door een bejaarde e-biker van mijn fiets gereden. Mede hierdoor werd het sportief gezien geen topjaar. Gelukkig vergoedde het uitgestelde wielerjaar bij de profs veel met als hoogtepunt de fenomenale winst van MVDP op eeuwige rivaal van Aert in de Ronde van Vlaanderen. Ook was ik in de corona-pauze met mijn broer en pa Daan in het Franse plaatsje Saint-Barthélemy getuige van één van de spectaculairste ontknopingen in de geschiedenis van de Tour de France. Sloveen Pogacar pakte op heroïsche wijze in de slottijdrit de zege voor landgenoot Roglic en liet de Jumbo-Visma ploeg in verbijstering achter.
Even daarvoor, in juni, stond de VS – naast de zwaar onderschatte corona problemen – in brand na de dood van de zwarte George Floyd. Hij kwam door excessief geweld van blanke politiemannen om het leven. Alsof de polarisatie nog niet groot genoeg was onder moron Trump zette dit de verhoudingen tussen blank en zwart nog meer op scherp. Mede hierdoor verloor – Thank God! – narcist Trump in November de presidentsverkiezingen van Biden en vrouwelijke running mate Harris.
![]("https://lh3.googleusercontent.com/-wYo8k6d3pmc/X-2He8nw70I/AAAAAAAACtk/RUj8zwv_W6UMij8AD0w6twhNs7laDB8IQCLcBGAsYHQ/s1600/1609402316632198-0.png")
2021 wordt het jaar van hoop en bezinning. De EU moet dat zonder het VK doen. Op de valreep naar 2021 wist premier Johnston – 4,5 jaar naar dato – het VK naar 'onafhankelijkheid' te loodsen. Het in allerijl ontwikkelde vaccin tegen corona zal wat meer ontspanning brengen in 2021, maar terug naar het oude normaal gaan we (gelukkig) niet meer. Desondanks, waar verheug jij je op in 2021? Stay safe.
Ab+
