Het was een atypisch WK parcours in Schotland. Een aanloop van rond de 120 km – één klimmetje, de Crow Road – en vervolgens 10 rondjes à 14,3 kilometer in het centrum van Glasgow. Een veredelde kermiskoers als WK, het is weer eens wat anders.
De kermiskoers was 271 kilometer lang, ongekend bochtig – 39 per ronde – met per ronde een aantal venijnige korte klimmetjes. Op het lijf geschreven van Mathieu van der Poel zou je zeggen. Vorig jaar kwam de wielerheld niet eens in actie. In de nacht voor het WK werd hij opgepakt door de Australische politie op verdenking van het molesteren van paar luidruchtige meisjes op zijn hotelgang. In 2019 stond ik langs de kant in Harrogate toen Mathieu in een uitstekende positie de hongerklop kreeg.
Maar Mathieu is niet de enige wereldtopper die het parcours zou moeten liggen. Pogacar, Pedersen of van Aert moeten de vele klimmetjes ook goed kunnen verteren. In het Belgische sterrenensemble is het altijd de vraag of de neuzen dezelfde kant op staan? Philipsen, van Aert en Evenepoel kunnen alle drie winnen maar kunnen ze ook in dienst rijden van..ja van wie eigenlijk? Wie is de kopman? In de ochtend voor de start zorgde de vader van Evenepoel nog voor een relletje in het Belgische kamp. Zoonlief moet volgens pa naar een grotere ploeg. Voor het geld en om de Tour te kunnen winnen. Blijft Evenepoel wel bij Lefevere?
Het WK begon eigenlijk toen de renners het stadsparcours opdraaiden na ruim 120 kilometer. Het werd zoals vooraf voorspeld een slopende afvalrace. Op Montrose Street – 200m, max. 14,5% – werd het peloton rondje voor rondje uitgedund. De Denen namen al vroeg het initiatief. Door het hoge tempo stond de achterdeur wagenwijd open. Door Alaphilippe en Asgreen kon al gauw een streep. De renners van het overgebleven elite groepje probeerden één voor één weg te komen. Evenepoel, van Aert, Pedersen en Bettiol zagen hun poging. Van der Poel testte zijn benen twee keer en wist dat het wel goed zat
Voor de toeschouwers – in Glasgow en voor de tv – was het een wielerfeestje. Draaien, keren en optrekken, een loodzware magistrale kermiskoers. De Italiaan Bettiol sloop 45 kilometer voor de finish weg bij de ‘Feeding zone’. Maar werd achterhaald door MVDP, van Aert, Pogacar en Pedersen die zich van de rest hadden losgemaakt. Op dat zelfde moment plaatste Mathieu zijn beslissende demarrage en reed iedereen uit het wiel op één van de vele korte klimmetje. MVDP kon op de pedalen blijven staan terwijl de rest moest gaan zitten. Op Sporza vielen José en Karl stil. Al snel pakte hij 100, 200 meter. Wie pakt de ontketende van der Poel terug? Wie kan het nog na ruim 260 kilometer? Toen de achtervolgers naar elkaar begonnen te kijken was het gedaan.
Na Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix pakte onze wielerheld na een fenomenale solo van 22 kilometer de wereldtitel. Hij had zelfs nog de tijd om onderuit te gaan (!) op het inmiddels kletsnatte parcours in Glasgow. Mathieu van der Poel, de Messi, de Maradona, de Pele, de Cruijff, de Mbappe van het wielrennen. Wat een fenomeen, wat een heroïsche zege. 38 jaar na de wereldtitel van Joop Zoetemelk hebben we weer een wereldkampioen. En niet zomaar één. De beste Nederlandse wielrenner ooit.
Ab+
