Mijn eerste officiële tour met mijn gesoigneerde Specialized Rockhopper Comp was op de Veluwe. Joris, Veluwe-maat, durfde de strijd met mij wel aan.
Gesoigneerd fietsje onder je kont is belangrijk – rules of cycling #26 ‘make your bike photogenic’ -, maar het materiaal op orde is cruciaal. Na wat bumpy rides op mijn persoonlijke MTB-trail in Meijendel en op het MTB-parcours in Noordwijkerhout, was de crankset van de Rockhopper wat krom getrokken. Ik weet dat ik aardig wat wattages weg kon wegtrappen maar…Nu weet ik weer waarom ik geen nieuwe MTB aan de Duitse grens had moeten kopen. Uit en thuis naar Bruchterveld – of all places – is al gauw 400 kilometer. Benzine in Duitsland mag dan goedkoop zijn, ik stelde de prutsende fietsenboer toch voor om de crankset maar op te sturen. Helaas voor de gravel-ride ‘Gravelty Polar’ bij vliegveldje Terlet kwam het setje te laat. Nu maar hopen dat het cranksetje niet nog krommer trekt.
Na een lauwe koffie bij restaurant De Thermiekbel vloog Joris uit de startblokken. Van lekker inrijden was geen sprake. We waren grotendeels afhankelijk van onze fellow MTB-ers voor de – niet uitgepijlde – route want de dame op mijn Komoot-app was zelf regelmatig de weg kwijt. Een tijdje lag ons lot zelfs in de handen van twee Italianen uit de hoofdstad. Vraag maar aan minister Hoekstra hoe dat voelt. Ondanks deze handicap en de stormachtige wind – soms leek het wel NK Tegenwindfietsen – wisten we de route met speels gemak te vinden. Wij kozen voor de vijfenzestig kilometer tour van de graveltocht. De negentig kilometer vonden we voor uitslovers. Het parcours leidde ons over zanderige gravelpaden, dromerige Veluwse vergezichten en uitdagende bosrijke klimmetjes.
Op die vele klimmetjes kwam ik regelmatig de man met de hamer tegen. Joris, daarentegen, vloog de steile klimmetjes over. ‘Pas drie keer op de Canyon gezeten’ zei hij doodleuk. ![]("https://lh3.googleusercontent.com/-nGvE63-Os84/Yf-iIYw8-EI/AAAAAAAAC7A/JXFJx5g7taMFPOHbo358hG4CwFPoE2X2wCNcBGAsYHQ/s1600/1644143135968132-0.png")
Toen ik in de finale voor de zoveelste keer werd gelost door het uitgedunde peloton op een steil klimmetje en de pijn aan mijn rechterkant toenam besloot ik linea recta naar de finish te rijden. Behoorlijk naar de klote genoot ik op het terras van een erwtensoep en het doorkomende zonnetje. Even later – nog wat extra kilometertjes gepakt – kwam Joris aan, de Nils van der Poel van gravelty. Samen proosten we met een ‘Lucky 13’ post beer ride op het nieuwe – corona vrije – wielerseizoen.
Ab+
