De wegraces van het WK in Zürich waren de laatste aansprekende wielerwedstrijden voordat ik in het zwarte gat zou vallen.
Bij de vrouwen was het vooraf duidelijk wie de kopvrouw bij de Nederlanders was. Demi, Demi en Demi. Dat vond ze zelf ook. Wat vonden haar ploeggenoten eigenlijk? Wordt er wel eens de waarheid gezegd? Plan B? Hoezo? Alle ballen op Demi Vollering. Maar wat als er van de vier op kop, twee Nederlandse vrouwen – Markus en Vos – meezitten in de laatste 15 kilometer? Niks mee te maken.
Demi – nog gefrustreerd van de Tour – moet en zal winnen. Een andere Nederlandse renster had geen schijn van kans. Demi ‘tactisch wonder’ Vollering pakte gewoon zelf haar landgenoten terug. Even later reed ze Markus en Vos er doodleuk af met alle concurrenten in haar wiel. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Na een spannende finale werd Demi in de straten van Zürich kansloos geklopt in de sprint door Kopecky en eindigde als vijfde. Gelukkig neemt de bondscoach Gunnewijk na 8 jaar tactiek-chaos afscheid. ‘Jammer’ was haar veelzeggende commentaar achteraf, zonder hand in eigen boezem te steken. Hoog tijd om afscheid te nemen lijkt me.
De wegrace bij de mannen was minder spraakmakend. Vooraf veel speculatie over het parcours van het WK in Zürich. Puncher, klimmers? Wanneer zou Pogi aanvallen? De laatste ronde, de voorlaatste, 80 kilometer voor de finish? Meerdere podcasts gaven Mathieu van der Poel toch een kans, wel een aantal disclaimers..afhankelijk van koersverloop en de benen. Maar het maakte allemaal niet uit als Pogacar meedoet.
100 kilometer. 100 kilometer (!) voor de finish vond Pogi het leuk om aan te vallen. Niet gepland, maar gewoon – zoals zo vaak – op gevoel. Niemand zag hem meer terug. Evenepoel en MVDP zaten in de buik van het peloton en hadden veel verwacht van Pogi, maar niet zo ver van de finish.
De Belgen probeerden het gat te dichten maar hadden zichzelf binnen no-time opgerookt. Ook de Nederlanders waren niet bij machte om de ‘domme’ – zei Pogi ook zelf – zelfmoordpoging van Pogacar te repareren. Samenwerking tussen landen kwam nooit op gang. Wat is dat toch in het wielrennen? Ook de eenlingen die uiteindelijk overbleven in de finale, een twintigtal achter Pogi, gingen in plaats van kop over kop te rijden, één voor één in de aanval. Of zaten ze al op hun limiet? Een dodelijke tactiek als je de beste van de wereld, Pogi, wilt bijhalen. Op de bank bij vriend en nieuwbakken graveler Timo hoopte ik nog op de man met de hamer of een hongerklop. Die kwam niet.
Solo kwam de Sloveen kapot over de finish. Zijn eerste wereldtitel en zeker niet de laatste. MVDP werd derde na een geweldige race op dit zware parcours. Dit smaakt naar meer. Lombardije? Vakantie? Nee, de WK Gravel in Leuven volgende week. Ik val met mijn neus in de boter volgende week.
Ab+
