Beach modus

door | feb 16, 2023 | Wielercolumn Ab | 0 Reacties

Beachclub Aloha op Scheveningen was zondag het verzamelpunt van de Nederlandse beachrace elite. Tussen de golfsurfers haalde ik met mijn afgetrapte Cube MTB mijn startnummer op. 401, ik had niets anders verwacht dan het kopmanschap. Ik viel met mijn oude Cube wel een beetje uit de toon tussen de gesoigneerde strandfietsjes van merken als Storms en Teubers. Ik had er nog nóóit van gehoord.

Even later doken we in een mistig Scheveningen massaal het strand op. Een bonte verzameling MTB-ers zocht zijn weg langs de waterlijn richting Katwijk.

De afgelopen weken had ik op mijn Cube de strandlopertjes en de kokmeeuwen de stuipen op het lijf gejaagd. Alleen voor een zeehondje wilde ik wel stoppen. Echter toen het ‘lieve’ zeehondje bijtende bewegingen maakte sprong ik snel weer op de fiets en vervolgde mijn weg langs de waterlijn. Mijn rechterkant had zich wederom prima gehouden dus met mijn conditie zat het wel goed.

Gesoigneerd in Specialized outfit vloog ik van de boulevard door het mulle zand op zoek naar het harde gedeelte. Al snel had ik een lekker tempo gevonden in het kielzog van groepje strandracers. Echter ter hoogte van het Zwarte Pad kreeg ik gvd een lekke band. Dat was niet voor de eerste keer op mijn strandfiets. Om het wielerleed te verzachten verwende ik mezelf met een cappuccino en een appeltaartje bij het koffietentje ‘Onder de watertoren’ in Scheveningen. Ik raakte aan de praat met twee Haagse vrienden die ook een bakkie deden. De twee rasechte Hagenezen schetsten de algemene gemoedstoestand van Nederland. ‘Hij kan op zijn 42e nog niet eens een huis krijgen. Die vluchtelingen wel!’. Ik probeerde met mijn linkse gelul tevergeefs Jacobse en van Es op andere gedachten te brengen. Als even goede vrienden – we hebben het hier in Nederland nog zo slecht niet – gingen we 10 minuten later uit elkaar.
Op een platte achterband bereikte ik de Volvo die ik bij de gevangenis had geparkeerd. Morgen moesten mijn soigneurs – Budget Bike Leiden – maar eens uitleggen waarom ik voor de zoveelste keer een lekke band had.

Ab+

Meer columns van Ab

Demi, Demi, Demi…

Demi, Demi, Demi…

De wegraces van het WK in Zürich waren de laatste aansprekende wielerwedstrijden voordat ik in het zwarte gat zou vallen.  Bij de vrouwen was het vooraf duidelijk  wie de kopvrouw bij de Nederlanders was. Demi, Demi en Demi. Dat vond ze zelf ook. Wat vonden...

Sprinttrein

Sprinttrein

Voordat we in het zwarte gat vallen staan er gelukkig nog een aantal leuke wielerwedstrijden op het programma. Voor de najaarswedstrijden was de helft van het peloton afgereisd naar Canada, voor de GP Montreal en de GP in Quebec. Wie dat te ver vond, gaf acte de...

Vuelta Loco II

Vuelta Loco II

Uiteindelijk sleepte Roglic zijn vierde Vuelta zege eruit. Al leek de Sloveen soms te kraken, de taaie Roglic brak nooit. Stilletjes hoopte ik op een stunt van O’Connor. Bora en Roglic hadden de Australiër doodleuk in etappe 6 een vrijgeleide gegeven van ruim 6.30!...

Little pee

Little pee

O’Connor wenkte zijn ploeggenoot Geoffrey Bouchard, een kilometer of 15 voor de start van de monsterlijke Cuitu Negru (18,9 kilometer à 7,4%) in etappe 15. ‘I gotta go for a little pee before the fucking climb starts’, riep de rode truidrager naar Bouchard. Bouchard...

Vuelta Loco

Vuelta Loco

De eerste week van de Vuelta was meer dan amusant. Het verloop van de koers in Portugal en Andalusië was bijna net zo grillig als mijn huidige vorm op mijn gravelbike. De Ronde van Spanje startte in Lissabon met een individuele tijdrit. Niet de Britse favoriet Tarling...

Demi

Demi

Het vrouwenwielrennen wordt stilaan volwassen. De vele toeschouwers in Rotterdam onderschreven dat. Heel Rotterdam stond op zijn kop voor de Grand Départ van de Tour de France Femmes. Het leken de eerste etappes wel de open Nederlandse kampioenschappen. Alle vier de...