Wat hebben we genoten van het wielervoorjaar. De lange magistrale solo’s van MVDP en Pogacar, maar ook het gemis aan duels tussen favorieten en de vele nare valpartijen.
Ook in de eerste grote ronde, de Giro d’Italia, geen topduel tussen de favorieten. Want geen Remco Evenepoel, Roglic of Vingegaard. In Turijn staat alleen Pogacar aan de start die zijn bingokaart eerder vol wil hebben dan Mathieu van der Poel. De mooiste ronde van het jaar heeft de Sloveen voor veel geld weten te lokken om drie weken door het prachtige en wieler gepassioneerde Italië te shinen.
De Giro kent dit jaar een loodzware eerste week met de beklimming van de Oropa – remember Tom Dumoulin in 2017 – in de tweede etappe. Verder twee lange tijdritten, aantal puncher etappes, zestal aankomsten bergop, een heuse gravelrit en relatief veel kans voor sprinters. Een Giro geknipt voor Pogacar. Op voorhand 3 weken lang, Pogi tegen de rest.
Maar in de eerste puncher etappe verrast Narvuéz van Ineos Pogi op de laatste korte klim die notabene speciaal voor de Sloveen in het programma was opgenomen. De eerste Maglia Rosa is voor de man uit Equador. Maar in de tweede etappe stelt Pogi orde op zaken door iedereen op de klim naar Oropa uit het wiel te rijden. Het sprintersbal in de derde etappe naar het Middeleeuwse Fossano wordt gewonnen door Tim Merlier voor ‘reus’ Milan en Girmay. In de aantrekkelijke, maar chaotische finale ging liefhebber Pogacar, die altijd met zijn hart koerst, met Thomas op een klein klimmetje ervandoor, maar werden voor de streep net bijgehaald.
Ook de vijfde etappe die deels over de heilige grond van Milaansanremo ging werd een sprintersetappe. Op het klimmetje Capo Mele, een paar kilometer voor de finish in Andora, probeerde Ganna met een verschroeiende demarrage nog te verrassen, maar werd voor de streep ingehaald. Ingehaald door zijn Italiaanse ploeggenoten op de baan (!) Consonni en Milan. Milan werd geweldig afgezet door Consonni en, was onder toeziend oog van zijn ouders, de snelste – 1940 Watt! – van het aanstormende peloton.
Woensdag ging het peloton richting Lucca, de geboorteplaats van Cipollini. Dit kon niet anders uitmonden dan in een sprint, toch? Pogacar startte in La Maglia Rosa, in vergelijking tot vorige dagen, zowaar met een roze broek, zoals het hoort. De Giro organisatie RCS had gek genoeg de eerste dagen geen roze broek voorradig ?! Ondanks het losgeslagen peloton – hadden zich toch misrekend – hield de late vlucht stand. De Fransman Thomas won de sprint van de vier ijzersterke vluchters.
Donderdag wacht de renners een heuse ‘gravelrit’ van 178 kilometer en met 2000 hoogtemeters. Gooit Pogi er weer een solo uit á la Strade Bianche?
Ab+
