Donderdag 9 mei stond een Mini-Strade Bianche op het programma met drie ‘steratti’ stroken in de laatste 50 kilometer. Op de beklimming naar het prachtige Toscaanse stadje Volterra – in ver verleden ook opgefietst – ontstaat een kopgroep met o.a. Groves (!), Alaphilippe, Plapp en Trentin. Ploegbaas Lefevre gaf even verderop hoogstpersoonlijk zelf een drinkbus aan Alaphilippe om de druk nog wat verder op te voeren.
Pogacar wilde niet ten koste van alles de roze trui behouden en gaf de 7-voudige kopgroep een vrijgeleide – max 3.30 minuten. Echter op de gravelstroken liep de voorsprong snel terug naar 1.30min. onder leiding van Milan en Arensman. Maar na de gravelstroken liep de voorsprong weer genoeg op om vooruit te blijven. Drie man – Sanchez, Alaphilippe en Plapp – blijven over in de aantrekkelijke heuvelachtige finale waar nog een venijnig klimmetje moest worden overwonnen. Het aanstormende peloton kwam nog dicht, maar haalde het net niet. Pelayo Sanchez – wie? – van Movistar is de rapste aan de streep, voor de (zielige) Alaphilippe. Nog geen twee jaar geleden had Loulou Alaphilippe het sprintje met twee vingers in zijn neus gewonnen, maar tijden veranderen..
De individuele tijdrit van 41 kilometer (!) in het prachtige Perugia op vrijdag 10 mei maakte duidelijk dat er maar één aanspraak kan maken op de eindzege, Pogacar. Met een afsluitende klim van 6,6 kilometer incl. een punchy helling van 10% was de tijdrit op het lijf geschreven van de Sloveen. Echter, Ganna was op de brommer, maar was niet snel genoeg om Pogacar – nu weer roze trui, paarse broek?! – voor te blijven. De Sloveen deed het op het vlakke gedeelte rustig aan maar reed onwaarschijnlijk hard de laatste klim op. Hij pakte op de klim ruim 1 minuut (!) op Ganna. Thomas verliest 2 minuten en de Giro met name op de klim. Arensman – slechte eerste week – komt na een knappe tijdrit met stip de top van het GC binnen.
De eerste bergrit – 152 kilometer en 3850 hoogtemeters – op 11 mei en bergop aankomst leek iets voor vluchters. Maar de omvangrijke groep vluchters – o.a. Bardet en Storer – werd op de laatste klim ingerekend door UAE. Paret Paintre – gezien zijn smalle postuur, zou de Fransman een goede inbreker zijn door een wc-raampje volgens Karsten Kroon – stribbelde het langst tegen. Een oppermachtige Pogacar – vandaag weer helemaal in het roze – was in het sprintje der favorieten bovenop Prato Di Tivo (uiteraard) de snelste. Arensman klom weer een paar plaatsen in het algemeen klassement.
De Italiaanse VVV was hoofdsponsor van de negende etappe op zondag 12 mei. De prachtige heuvelachtige omgeving van Napels, de baai en de Vesuvius leverde adembenemende plaatjes op. Het leverde zoals voorspeld door Eurosport-babe – Jip van Bos – een chaotische finale op rond Napels. De laatste 40 kilometer ging op en af met vier korte klimmetjes. Alaphilippe opende de bochtige punchersfinale. Samen met zijn jonge landgenoot Costiou blijven ze tot diep in de finale weg. Maar het Franse duo werd door met name Lidl-Trek toch bijgehaald 8 kilometer voor de meet. Aanvaller pur sang Alaphilippe wilde maar niet opgeven, maar toch ging Navaez – hij weer – er als eerste erop en erover. Het werd rete spannend of het jagende hem voor de meet nog in zou halen. Maar 15 meter (!) voor de finish werd hij door Kooij alsnog geklopt, die zijn eerste zege boekte in een grote ronde. Waar andere sprinters afvielen overleefde hij in de harde finale.
Maandag mogen op de rustdag de beentjes omhoog in Napels. Even de druk van de benen en het vizier naar de tweede week. Dinsdag direct een zware bergrit met naar de Bocca della Selva. Verder van de week een kans voor de sprinters, een heuvelachtige etappe naar Fano aan de Adriatische kust, een individuele vlakke tijdrit en de Koninginnenrit met o.a. de killing Mortirolo op zondag.
