De stad Florence had dik betaald om de Le Grand Départ van de Tour te mogen organiseren. De stad kleurde geel, maar niet te geel. Het blijft natuurlijk wel een Franse koers, geen Italiaanse. Ze hadden wel hun best gedaan in Florence, het oude hoofdkwartier van de rijke familie Medici. Met de historische binnenstad vol met iconische gebouwen, bruggen en beelden is de stad in Toscane een levend kunstwerk. Opmerkelijk is dat het pas de eerste Tour start in het wielergekke Italië is. De mooiste koers van de wereld in het mooiste land van de wereld.
De zes Galacticos doen allemaal mee, waarvan vier voor het GC. Dat is voor het eerst. De aanloop naar de Tour was voor iedereen wel anders. Alleen Pogacar en van der Poel (slechts zeven koersdagen!) hadden een schadevrije voorbereiding. Pogi won met twee vingers in de neus de Giro en MVDP deklasseerde de concurrentie in de Ronde en Parijs-Roubaix. De anderen waren allemaal gevallen in aanloop naar de Tour. Vingegaard is al blij dat hij überhaupt start. Evenepoel en Roglic zijn, ondanks de zware val in de Ronde van Baskenland, goed voorbereid. Van Aert stond in zijn nieuwe Renaissance tricot volgens zijn eigen zeggen nog nooit in zo’n slechte conditie aan de Tour begonnen. De eerste twee klassieker-etappes in Italië zouden de machtsverhoudingen direct blootleggen.
Na de poppenkast in het warme Florence vertrok het peloton naar Rimini voor de eerste etappe. Onderweg wachtte zeven beklimmingen in de Apennijnen met in totaal 3700 hoogtemeters (!). De favorieten moesten gelijk met de billen bloot. UAE drukte gelijk het gaspedaal in om te checken hoe goed Vingegaard is. Op het trainingscircuit van Marco Pantani (RIP, Rimini) volgde de Deen ogenschijnlijk gemakkelijk. Het gaspedaal kon overigens niet volledig worden ingedrukt omdat Almeida en Ayuso aan het elastiek hingen. Ook Roglic en Evenepoel waren op de afspraak. MVDP moest er wel af. De Nederlandse debutant Frank van den Broek was al vroeg vooruit met een clubje. De jonge renner van Dsm-Fermenich-PostNL was ijzersterk. Jammer genoeg sloot in de finale ploeggenoot Bardet, die was weggesprongen uit het peloton, in zijn eentje aan. Samen – of liever gezegd VDB 2.0 – reden ze de rest van de kopgroep eraf. Naar de finish toe zat Bardet in het wiel van Frank van de Broek om zijn moeder te gillen, zo hard reed de jongeling. In Rimini kwam het peloton net te laat. Helaas was Bardet in zijn laatste Tour niet zo chique om de winst aan VDB 2.0 te laten. De held van de dag – 180 kilometer op kop – mocht in zijn eerste Tour wel de groene en de witte trui aantrekken.
Zondag werd er ook nog in Italië gekoerst. De finish lag vijf kilometer na de beroemde San Luca klim op de heuvels bij Bologna. Steil, kort en explosief. San Luca, het heiligdom om precies te zijn. De basiliek van San Luca ligt boven Bologna die alleen bereikt kan worden via een iconische 666 bogen-weg, 1,6 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 10,6%. Bij de tweede en laatste beklimming van deze super zware ‘muur van Hoei’, gooide Pogi de knuppel in het hoenderhok. Alleen Vingegaard kon volgen. Het Italiaanse publiek stond rijen dik de wierhelden naar boven te schreeuwen. Pogi daalde als een baksteen. Steeds sneller. Vingegaard kon met moeite volgen. Geen spoor van angst. Op de limiet vloog ook hij naar beneden. . Bewonderingswaardig na de horrorcrash in Spaans Baskenland. Evenepoel en Roglic moesten passen. Maar Evenepoel kwam terug in de afdaling ,met Carapaz. Vauqelain, overgebleven uit een vroege ontsnapping, won overigens de etappe voor de GC-mannen.
Belangrijkste van zondag, we hebben een Tour! Of toch maar even wachten met definitieve conclusies trekken tot etappe 4 waar de Galibier moet worden beklommen. Nice is nog ver…
Ab+
