In het zeiknatte Leiden – viering van 3 oktober viel daarmee letterlijk in het water – keek ik naar een zeiknatte Parijs-Roubaix. Na 20 jaar stofhappen hadden we eindelijk weer eens kletsnatte versie.
Colbrelli rolde en schreeuwde van blijdschap op het middenterrein van de velodrome van Roubaix. Even daarvoor had hij in een sprint favoriet Mathieu van der Poel en rookie Vermeersch geklopt in een heroïsche Parijs-Roubaix.
Het was koers vanaf de eerste kasseienstrook. Door het regenachtige weer werd het een historische versie met legio valpartijen, diepe plassen, glibberige kasseien (54 kilometer) en een gedroomd koersverloop. Iedereen wilde voorin zitten om niet opgehouden te worden door valpartijen voor je. De renners waren door de modder onherkenbaar geworden. Zelfs José de Cauwer was de weg kwijt, wie zit waar? In de finale lag de Italiaan Moscon comfortabel – als dat tenminste kan in een modderige Parijs-Roubaix – op kop. Maar net voordat je dacht dat de koers in de plooi lag was zijn zege na een afloper niet meer zo vanzelfsprekend. Hierdoor kon het achtervolgende trio – MVDP, Colbrelli en de onbekende Belg Vermeersch – weer dromen van een zege in de loodzware koers. Alle drie maakten zij hun debuut in één van de mooiste monumenten in de wielersport. Wielerheld MVDP deed in deze groep het leeuwendeel van het werk terwijl hij danste op de glibberige kasseien. Colbrelli at het bordje van MVDP helemaal leeg. Helaas het lot van een favoriet. Die andere favoriet, Wout van Aert, kon een eerdere versnelling van Mathieu op één van veertig zeiknatte kasseienstroken niet volgen.
De jonge Belg Vermeersch was de hele dag voorin de koers. In de sprint op het monumentale Velodrome de Roubaix kwam hij, net als MVDP, te kort tegen de geslepen Italiaan Colbrelli. Terwijl de Italiaan nog emotioneel de pers onderhield, stond Mathieu onder de beruchte stenen douche op de wielerbaan, een koude..
Ab+
