Kratje Stella

Terwijl mijn vrienden met hun reet in Faro zaten bleef ik ‘noodgedwongen’ in mijn wielerbubble. Helaas durf ik nog steeds niet in een ijzeren vogel te stappen. Het alternatief was overigens prima hoor. Met fietsmaat Berco ging ik naar Leuven om mijn wielerhelden live te zien. Het wielergekke Leuven was tijdens het WK Cycling het episch centrum van de wereld. Tenminste voor mensen zoals ik. Met fietsjes achterin de Volvo en op de alternatieve klanken van Studio Brussel blaasden we naar Vlaanderen, de bakermat van het wielrennen. Het gehucht Herent, onder de rook van Leuven, had de twijfelachtige eer om ons te verwelkomen. 

Het sprookjesachtige Leuven stond volledig op zijn kop. Zeker omdat de Belg Wout van Aert torenhoog favoriet was voor de wegrace op zondag. Met opvallend veel gemak vonden we bij de Kathedraal een mooie plek aan het Leuven-circuit wat de profs in de finale 4x moesten afwerken. Veel Belgen gebruikten hun kratje Stella als zitplaats langs het parcours. 

Het  aanzwellende geluid van het publiek bij het passeren van de helden en de bovenhangende helikopters was onbeschrijfelijk. Het wielergekste land – lees Vlaanderen – van de wereld werd gillend gek. Een zee van geluid ging door de mensenmassa heen. Ik was als een kind zo blij. Na het passeren van de renners bij de Sint-Pieterskerk zochten we op de Oude Markt  – onder het genot van een Stella Artois – naar een plekje voor de tv. Op Sporza lulden Michel Wuyts en José de Cauwer geanimeerd moeiteloos 7 uur koers aan elkaar. Na 15 minuten repten we ons weer naar het circuit voor de volgende passage en onze wielerhelden vooruit te schreeuwen.

Topfavoriet van Aert had de benen niet zei hij, na een enerverende koers. Tactisch was het misschien ook niet de slimste race van de Belgen. Fransman Alaphilippe werd voor de tweede keer op rij de beste van de wereld. De Nederlander van Baarle pakte verrassend het zilver.  Mathieu van der Poel kwam tekort. Zijn aanloop naar het WK was onvoldoende – rugpijn – om potten te breken. De Leuvense Jasper Stuyven viel met een vierde plaats net buiten het podium. Ondanks dit teleurstellende resultaat konden de Belgen hun knaldrang – na opheffing corona maatregelen – niet onderdrukken. Wij waren de beroerdste niet om de Belgen te troosten alvorens weer op de fiets af te dalen naar Herent. Met dank aan mijn vrouw voor de lifesaving lampjes. 

De ‘day after’ het Belgische wielerfeestje beklommen we – na een stevig ontbijt – de steile Wijnpers en de St. Antoniusberg. Met twee vingers in de neus vlogen we de klimmetjes op. Afbeeldingen van Mathieu en Wout op de weg droegen ons naar boven. Meerdere passages waren ons helaas niet gegund door een afloper.  Volgende week – voordat ik in een zwart gat val – de laatste kans voor MVDP en Wout van Aert tijdens het laatste monument van het wielerseizoen, Parijs – Roubaix. 

Ab+