Vrijdag mochten we weer naar Parijs. Place de la Concorde en een deel van de Champs-Elysees waren omgetoverd in een mega Urban Sports festival. Het festivalterrein kende onder andere een skateboard-, 3×3 basketbal- en een BMX stadion. Het duurde wel even voor ik met zoon Job binnen was. Die Fransozen zagen in mijn wielrenhelm een potentieel explosief. Levensgevaarlijk. Eenmaal binnen werden we niet alleen vermaakt met skateboard- en BMX kunstjes maar ook dansoptredens. Jammer genoeg hadden we de TeamNL mannen 3×3 basketbal-mannen net gemist.
Zaterdag was het D-Day voor Mathieu van der Poel. Gelummeld in de Tour, nu zou het zijn dag worden. Job ging al vroeg avec le train naar de landenwedstrijd Dressuur in Versailles. Ing ging met mij richting Montmartre. Tenminste als ze de velo app Velip aan de praat kreeg en het Parijse verkeer kon trotseren. Ik had gelukkig mijn Urban bike om Parijs onveilig te maken.
Binnen een uurtje met de trein van station Les Aubrais Orléans ben je in Parijs. In de trein was ik iedere keer gefascineerd door een verlaten monorail van tientallen kilometers lang, zichtbaar uit de trein. Had een megalomaan project van Macron kunnen zijn. Ik wilde op de klim staan in Rue Lupic, Montmatre, maar met mij toutes Paris. Op de afdaling vond ik een topplek met een café met scherm in de buurt. Een tros Nederlanders zorgde voor de nodige communicatie.
Het werd niet de dag van MVDP. Maar Evenepoel was, na de gouden plak op de tijdrit, niet te houden. Hij maakte zijn Olympische droom meer dan waar. Van der Poel opende het bal op de Montmartre. Alleen van Aert kon volgen. Maar de rest sloot even later toch weer aan. Op dat moment plaatste Evenepoel, aan de andere kant van de weg, een demarrage van achter. Zittend in het zadel, maar verschroeiend hard rijdend, verraste hij iedereen. Ik stond in de afdaling van de klim waar de renners met 80 kilometer naar beneden denderden. Bizar hoe die gasten zich met gevaar voor eigen leven naar beneden storten. Evenepoel veegde vervolgens de kopgroep op en loste medevluchter Madouas op een omhoog lopend stuk.
De Belgen in de kroeg, waar ik de laatste 15 kilometer keek met wat Nederlanders, kregen nog een hartverzakking toen de kleine Belg lek reed. De voorsprong was echter ruim voldoende om solo, met veel gevoel voor theater, over de finish te komen voor de Eiffeltoren. De Belgen konden hun geluk niet op. Ik kon wel leven met de winnaar Evenepoel, aanvaller en hardrijder van beroep.
Eenmaal terug in ons chateau maakte Femke Bol op de mixed relay veel goed. Met een sensationele eindsprint – specialiteit van het huis – passeerde zij drie atletes en haalde het goud binnen.
De Olympische anderhalve week was er eentje om nooit te vergeten. Verblijven op een chateau en de mooiste Olympische Spelen ooit live te hebben beleefd. Formidable! Verder en route au Bretagne.
A bientôt.
Ab+
