Terwijl het Russische leger in Oekraïne lukraak onschuldige mensen executeert zijn vijf mannen, verkerende in een midlifecrisis, op weg naar een ander historisch slagveld, West-Vlaanderen. Op de achtergrond klinken de intense klanken van Studio Brussel – insomnia. Het lieflijke Vlaanderen was het grootste slagveld in WO I. Eén dag per jaar host Vlaanderen het grootste wielerfeestje van de wereld. Waar Oekraïense strijders vechten voor hun leven en vrijheid streed wielerheld MVDP voor de overwinning in de Ronde van Vlaanderen. Het contrast kon niet groter zijn.
Maar voordat MVDP het strijdtoneel betrad moesten Tiem en ik zelf aan de bak op de vele legendarische klimmetjes zoals ‘de oude Kwaremont‘ en’ de Paterberg‘. Na een overwegend soepel verlopen koers – op twee mechanische defecten na – van 75 kilometer was ons respect voor onze wielerhelden nog groter geworden. De steile beklimmingen met kasseistroken die elkaar in hoog tempo opvolgde waren killing. Tiem eindigde nog wel op het podium van de RVV-cyclo na een sterke leadout van Ab+. We trakteerden ons na de finish op een Kwaremont en een broodje worst op het historische plein van Oudenaarde.
Ook in het huisje woedde een hevige strijd. Vijf snurkende vijftigers sloegen elkaar de hersens in slaan voor vier slaapplaatsen. Bij het vele empathische onvermogen van vriend Bun delfden Dien en Witte het onderspit. Bun ging er met het kingsize bed vandoor. De anderen moesten genoegen nemen – deels uit vrije wil – met een te dun matje in de badkamer en de bank.
Op de wedstrijddag – zondag – stond iedereen ‘uitgerust’ aan de start van de Ronde van Vlaanderen. Na wat rek en strek oefeningen genoten we van een ontbijt van 3500 calorieën met uitzicht op de Taaienberg. Het stapelen was begonnen. Nu was het zaak ons energielevel op peil te houden met bier, pannenkoeken, M&M’s en koffie. Op de achtergrond sprak José de Caluwe de hoop uit van een wederom heroïsche strijd in de hoogmis. José had niets teveel gezegd. Met bier en een groot wielerhart zochten we een plekje op de steile Taaienberg niet ver van ons huisje in het brandende middelpunt van de RVV. De strijd ontplofte voor onze ogen. Wielerhelden Poga en MVDP bleven samen over en reden kop over kop naar de streep in Oudenaarde. Daar begon een zenuwslopend pokerspel tussen de twee waardoor twee achtervolgers 150 meter voor de finish (!) nog aansloten. Uiteindelijk ging MVDP de sprint op tijd aan en won in een zinderende finale zijn tweede Hoogmis. Met tranen in onze ogen zagen we de glorieuze overwinning op een levensgroot scherm met duizenden wielerfans onder aan de Taaienberg. We besloten Vlaanderen – met wederzijds goedvinden – na dit onvergetelijke wielerfeest met veel liefde – en zonder strijd – te ‘annexeren’.
Ab+
