Tøur København III

Broer Erik moest nog een beetje wennen aan de trein  maar binnen no time zaten we in Østerport te Kopenhagen om de eerste etappe van de Tour de France te zien. Eerst die ouwe daarna de rolstoel en mijn oude Cube MTB die inmiddels van ellende uit elkaar gevallen was. 

10 minuten later stonden we in de zon aan het parcours met een geweldig zicht op een bocht waar onze wielerhelden doorheen zouden knallen. We raakten al gauw aan de praat met een groepje jonge Denen. Eén van hen bleek Nederlands te praten. Zijn ouders – boeren – waren in de jaren ’80 naar Denemarken geëmigreerd. Goede timing gezien de huidige stikstofproblemen. Zøene – opvallende naam keuze voor iemand met Nederlands roots – was in Denemarken geboren, maar sprak vloeiend Nederlands. Hij vertelde dat het in Denemarken politiek net zo’n zooitje is als in Nederland. De geloofwaardigheid staat in Denemarken ook zwaar onder  druk. Bij iedere Deense wielrenner klonk er oorverdovend gejuich in ‘onze’ bocht. 

De favorieten voor de tijdrit startten met  het oog op de weersvoorspelling vroeg. Dat bleek een misrekening. Het regende al behoorlijk toen de eersten het 13,2 lange parcours aflegde. Voor onze neus ging MVDP – weer of geen weer – keihard door de bocht. Het bleek achteraf goed genoeg  voor de  vijfde tijd. Voor een niet-tijdrijder(?!) een prima prestatie. 

Na de favorieten vertrokken we zeiknat naar het treinstation Østerport waar duizenden mensen  probeerden weg te komen – net alsof er een ramp was  gebeurd. Deed me ook denken aan deportatie uit WO II…Het was één grote chaos. De meeste perrons stonden bomvol, maar ons perron – tak aan behulpzame Deen – naar Kokkedal was gelukkig minder vol. Als laatste konden we ons, inclusief die ouwe met rolstoel en kapotte MTB, nog net naar binnen wurmen. Als varkens in een te volle veewagen vertrokken we na het fluitje van de conducteur. In de verte klonk het juichende publiek bij de zoveelste Deense wielrenner die voorbij raasde. 

Thuis in het huisje hoorde van de verrassende – huilende – winnaar, Yves Lampaert. Een gedesillusioneerde van Aert werd tweede en Poga derde. 

De volgende dag was het weer een Deens gekkenhuis. De start van de tweede etappe was in Roskilde. De Deense organisatie had een waaieretappe beloofd. Maar het werd een heuse wandeletappe op de 18 kilometer (!) lange brug naar finishplaats Nyborg. Nadat we bij de start viervoudig Tourwinnaar Chris Froome een hart onder de riem hadden gestoken keken we de eerste 40 kilometer met duizenden Denen vanaf Vingegaard Venue – in navolging van Murray Mountain en Henman Hill op Wimbledon. Fabio Jakobsen  – die van de horrorcrash in Polen – won uiteindelijk de toch nerveuze etappe in een koninklijke sprint voor Wout van Aert die na de deceptie van vrijdag wel de gele trui aan mocht trekken. 

We sloten onze roadtrip in stijl af tussen de jetset in Rungsted havn. We laafden ons aan oesters, coquilles en voor die ouwe een halve Bresse gauloise kip. 

Ab+