De eerste week van de Vuelta was meer dan amusant. Het verloop van de koers in Portugal en Andalusië was bijna net zo grillig als mijn huidige vorm op mijn gravelbike.
De Ronde van Spanje startte in Lissabon met een individuele tijdrit. Niet de Britse favoriet Tarling ging met de zege aan de haal op het vlakke parcours, maar de Amerikaan McNulty pakte verrassend de zege. Van Aert, op zoek naar zelfvertrouwen, strandde op 3 seconden. Van Aert pakte in de de etappes daarop zijn bevrijdende overwinning waar hij sinds april naar snakt. Ook sprinter Groves boekte een sprint overwinning. Etappe zeven, voor Spaanse begrippen vlak, werd weer prooi voor van Aert. Mede omdat Groves eerder viel in de etappe en niet mee kon sprinten.
De strijd om de Vuelta-zege was veel vermakelijker. Hier en daar zelfs een beetje gek in het snikhete Andalusië.
De Sloveen Roglic startte de Vuelta als de huizenhoge favoriet. Dit bevestigde hij door twee bergetappes te winnen. Maar hij krijgt de Vuelta-zege niet kado. De andere ploegen ruiken bloed gezien Roglic niet 100% is. Van alle kanten werd de Sloveen aangevallen. Decathlon (O’Connor ), UAE (Yates) en EF (Carapaz) geven zich niet zomaar gewonnen.
In de zesde heuvelachtige etappe met 4000 hoogtemeters ging het los vanaf de start in Jerez de la Frontera. De plaatselijke supermarkt Carrefour was overigens de opzienbarende startlocatie. Na het plunderen van het energiereepjes schap regende het demarrages in Andalusië. Klassementsrenner O’Connor van Decathlon – AG2R zat mee in de beslissende kopgroep. De Australiër – vierde in de Giro – was veruit de sterkste bergop en won solo met bijna zes minuten (!) voorsprong op het peloton. Roglic, in het rode leiderstrui, wilde van de leiderstrui af, maar met bijna vijf minuten?!
Zo’n grote voorsprong weggeven aan een klassementsrenner zou niet meer gebeuren, dacht je. Maar in de loodzware klim etappe op zondag liet Roglic en Bora het doodleuk weer gebeuren. Of had Roglic toch nog last van gebroken ruggenwervel?
UAE had na het afstappen van kopman Almeida gek genoeg wel zin in de etappe over 178 kilometer met 4500 hoogtemeters. De smalle Alto de Hazallanas – 7,1 kilometer à 9,6% – de Sierra Nevada stond in de finale twee x op het menu. Drie man van UAE zaten mee in de kopgroep met Yates als patron. Bora controleerde de koers maar liet Yates wel uitlopen naar ruim vijf minuten. Andere GC-ploegen werden zenuwachtig toen ook Carapaz al op de eerste van de drie beklimmingen weg sprong uit het peloton en twee minuten pakte. Hij kon Yates niet meer achterhalen, maar eindigde wel tweede.
Op de laatste beklimming van de Alto de Hazallanas oogde Roglic kwetsbaar toen hij ook Mas moest laten gaan. De Sloveen kon nog net zijn koffiemolentje rond draaien. De Spanjaarden werden loco met sinds lange tijd weer een potentiële Vuelta winnaar. Maar in de afdaling richting Granada werd Mas weer ingerekend door de groep met O’Connor en Roglic.
Na een welverdiende rustdag gaat de Vuelta verder in het Noorden van Spanje, Galicië. De tweede week begint, op papier, rustig met een aantal heuvel etappes. Weer verrassende plotwendingen? Maar in etappe dertien moeten de klassementrenners weer aan de bak. De slotklim, Puerto de Ancares (7,5 km à 9,3%), komt nauwelijks onder de 10% uit. De tweede week wordt afgesloten op zondag met de monsterklim richting Ciutu Negru. Met 18,9 kilometer lang aan 7,4 procent gemiddeld kan het GC weer volledig door elkaar geschud worden.
Deze Vuelta kan nog gekker. Venga , venga!
Ab+
