Niet geheel topfit – dank drie oktober – vloog ik zaterdag met de Volvo richting Leuven. In de Flandrien hoofdstad werd het WK Gravel verreden. David Bowie met ‘Let’s dance’ op Studio Brussel zorgde voor de muzikale omlijsting. Een paar kilometer buiten Leuven, de Torenvalk in Oud-Heverlee, parkeerde ik de Volvo. Bondscoach Lau had gisteravond de Nederlandse dames eens flink de waarheid gezegd. Demi was er gelukkig niet bij. Het is een teamsport. Plezier, maar denk na. Dit hoewel het landenspel bij gravel toch minder een rol speelt.
Favorieten Vos en Kopecky kwamen het eerst bij me langs op de zonovergoten Torenvalk passage. De rest was toen al op minuten gereden. Languit in het gras, kijkend naar het scherm, zag ik Marianne Vos later die middag de sprint in Leuven op overtuigende wijze winnen. De enige wereldtitel die ze nog niet had. De Belgen naast mij hadden het al voorspeld, Marianne is de betere sprinter. Vos, wat een fenomeen. Haar zege was ook te danken aan het nieuwe bandenspanning systeem van Gravaa. Kopecky werd gillend gek van het voortdurende gesis van de achterband.
Mijn hotel bleek midden in het gravel-geweld in Leuven te liggen. De finishlijn lag letterlijk op de stoep van mijn hotel. Op Marianne nam ik een Flandrien 0.0-tje. Op het podium even verderop stond Wedy Skean, een 80-jarige oma. Zij werd, huilend, wereldkampioen in haar leeftijdsklasse, 80+. In Leuven centrum genoot ik van een Holy Grail spaghetti bij spaghetti-keten Bavet. Heerlijke spicy spaghetti – voor de broodnodige koolhydraten – met goed zicht op mijn gravel/beach-bike.
Na een onrustige nacht – warm, muis gerommel en gezonde spanning – genoot ik van een goed ontbijt. Gesoigneerd stond ik even later aan de Rainbow Gravel Ride. Deze ride ging over het parcours van de profs en beslaat 50 kilometer.
Vooraf had ik wat pijntjes, maar eenmaal op de beach/gravel-bike met 2,5 bar in de Tattoo-bandjes voelde ik mij verlicht. Ik vloog over het WK-parcours met veel steentjes en kasseistroken. Ik ontweek de diepe kuilen, uitstekende boomwortels en listige geulen met speels gemak. Het was een prachtig parcours met kastelen, bos, kasseien en Flandrien-stad Leuven.
In de middag zag ik MVDP ook excelleren. Hij danste op de pedalen. Geweldig om MVDP te zien demarreren op een steil klimmetje in het bos waar ik bijna geparkeerd stond. De Belgen, zwaar in overtal, konden toch geen vuist maken. De overige Dutch Maffia – bestaat ie eigenlijk nog? – was in geen velden of wegen te bekennen. Bondscoach Lau was al druk met de afterparty en Thijs Zonneveld werd omvergereden door een dikke Duitser.
Ab+
