Het Puntje

De eerste etappe was naar Het Puntje in Wassenaar.  Het duel werd beslist in een millimetersprint. Ab+ wist met een machtige jump zijn voorwiel net voor Ing over de meet te trekken. Het naaktstrand hier is nooit ver weg. Een opa – omgeven op het terras door vrienden en kleinkinderen – stond op van zijn stoel, trok zijn zwembroek uit, schudde het zand van zijn zaakie, haalde een handdoek door zijn bilnaad en trok een droge onderbroek aan. Blijkbaar de gewoonste zaak van de wereld want niemand van het gezelschap keek op of om.

Het Puntje – heet het eigenlijk zo? – is een no-nonsense strandtent aan het strand richting Scheveningen. Prachtig, maar je moet wel geduld hebben. De self-service – al voor corona – blijft voor mij een showstopper. Ing zweert daarentegen bij het mooie puntje. Heb je net een stukje gefietst, wil je een bakkie, moet je eerst minimaal een kwartier in de rij staan voordat je een mooi plekje op het terras met je voetjes in het zand kan uitzoeken. En heb je eindelijk een bakkie met wat lekkers gescoord word je door een kudde honden lastig gevallen die het gemunt hebben op je worteltaart. Je wordt wel gedwongen te onthaasten. In de vakantie kan dat nooit kwaad.

De tweede etappe – het Puntje naar Kijkduin – was een etappe voor de vluchters. Ing was al vroeg in de etappe ervandoor gegaan om in Kijkduin een frisse duik te nemen. Ab+ had het nakijken en zocht een goede lunchplek in het opgeleukte Kijkduin. Te leuk wat ons betreft en even verderop vonden we richting Monster Beachclub Birds. Het broodje kippendijen en Italiaanse tosti (?!) zorgde voor de broodnodige energie om de laatste etappe naar 's-Gravenzande – of all places – nog alles te geven. Daar hadden we onze eerste date met 'Vrienden op de fiets', een luxe chalet op een 'woonwagenkamp' inclusief volle ijskast voor een habbekrats. Ik kwam als eerste over de finish in 's-Gravenzande. Ing was een goede tweede. Hier in het Westland is het boerenprotest tegen het stikstofbeleid springlevend. Aan iedere lantaarnpaal of megakas een omgekeerde Nederlandse vlag om de bevolking te intimideren. Ik voelde voor het eerst de kloof tussen de stad en het platteland. Ik was dan ook op mijn hoede bij iedere trekker die langs scheurde. Voor je het weet heb je stront aan de knikker. Dat belooft overigens niet veel goeds wanneer stad en platteland elkaar ontmoeten op het strand zodra metrolijn Rotterdam – Hoek van Holland later dit jaar wordt geopend.

Na bliksem bezoeken aan het Keringshuis – mega waterkering – en het strand in Hoek van Holland vertrokken we weer op de fiets naar het vrije Westen.

Ab+