International Disaster Filmfestival Adam

Ik had door corona bijna twee jaar de trein vermeden, maar nu moest ik wel. Het documentairefestival IDFA in de hoofdstad was de spreekwoordelijke stok achter de deur. Na mijn wekelijkse maaltijden ronde bij Libertas haalde ik in de stromende regen nipt de geplande trein naar Amsterdam Centraal. Hoewel het pas 13.30u was zat de trein goed vol. Het regende al de hele dag. Veel reizigers kwamen zeiknat binnen waardoor de ramen van de coupés al snel beslagen raakten. Ik vond een plekje dicht bij de deur om de muffe lucht in de coupés te ontlopen. Bij iedere stop kwam koude frisse lucht naar binnen zodra de deur open ging om het eventuele ronddwarrelende coronavirus en de condens van de ramen weg te blazen. Ik bleef echter wel op mijn hoede voor 'wappies' die te dichtbij kwamen. 

Terwijl het coronavirus, ondanks beloften van de overheid, nog altijd welig tiert staat ons de volgende ramp te wachten. Een ramp in slow motion weliswaar maar vele malen groter, het opwarmende klimaat. In het Eye in Amsterdam werd de docu 'Nature' vertoond.

Echter binnen no-time stond ik weer buiten. De documentaire over de verwoestende natuur duurde voor mij 24 minuten. Toen vond ik het welletjes. Zo'n slechte docu had ik nog nooit gezien. Of zag ik het kunstzinnige er niet van in? 

Verbouwereerd stond ik buiten in de stromende regen. Ben ik dan de enige die de docu niet op waarde weet te schatten of hebben de andere bioscoopbezoekers de ballen niet om op te stappen? Zij zaten wel droog. Het natuurgeweld deed ook in Amsterdam-Noord zijn verwoestende werk. Doorweekt vond ik door de wind de weg naar de veerboot. Nog peinzend over de belabberde docu bracht de veerboot mij weer aan wal bij Amsterdam Centraal. 

In de stoptrein naar Leiden las ik dat de Armeense filmmaker Artavazd Pelechian die 'Nature' had geproduceerd tijdens IDFA 2021 een Lifetime Achievement Award gewonnen had. Toch niet voor deze docu – van het internet gejatte, vage, zwart-wit beelden van natuurrampen – mocht ik aannemen. Maar niets bleek minder waar. De jury – hoogstwaarschijnlijk doof en blind – vond de docu de kroon op zijn rijke oeuvre. Oké, ik ben even – 2 jaar – uit het culturele circuit geweest, maar blijkbaar kun je in deze tijd flink cultureel afstompen. De Armeniër was in staat geweest om een 'magnetisch veld' van ruimte te creëren tussen twee beelden waar anderen filmmakers de beelden doodleuk aan elkaar plakken. Of was het gewoon een kutfilm die door zijn misplaatste eigenzinnigheid en aanvullend lulverhaal tot kunst was verheven? Ik denk het laatste hoewel ik wel de urgentie – om maar is een modewoord te gebruiken – van de film begrijp. 

Wij – samen voor ons eigen – en de overheid – geen daadkracht – zijn nauwelijks in staat om het coronavirus te beheersen, laat staan de wervelstorm van natuurkrachten die op ons afkomt. Als dat maar goed gaat. #staysafe. 

Ab+