Moneyball

De Champions League ging dit jaar tussen Chelsea en Manchester United. Ik had persoonlijk liever PSG gezien dan Chelsea. Timo Werner van Chelsea is toch een Duits blind trekpaard vergeleken met Mbappe, een Franse volbloed. Ik denk dat weinig voetbalfans het oneens met me zijn. Als je moet kiezen tussen de  technische hoogstandjes van sterren Mbappe en Neymar of het eindeloze gebrei van tien zelfingenomen getatoeëerde voetbalmiljonairs uit Londen en een Duitse spits die pijn doet aan je ogen, dan is de keuze makkelijk. Rasvoetballer Ziyech stond ook al niet in de basis bij Chelsea. De spannende maar weinig verheffende schaakpartij in Porto werd uiteindelijk een prooi voor Chelsea. De Duitser Havertz – die wel kan voetballen – scoorde de enige goal. Zijn aankoopprijs van 80 miljoen (!) is daarmee deels terug betaald. Wrang  om te zien dat juist de aanjager van het grootkapitaal – Abramovitsj van Chelsea – de CL wint. 

Het had niet veel verschilt of de twee Engelse clubs waren door de UEFA uit de CL gegooid. De twee topclubs maakten namelijk deel uit van de megalomane Super League. Deze was opgezet onder leiding van de voorzitter van Real Madrid Perez – naar Amerikaanse voorbeeld – om de rijke clubs nog rijker te maken. De Super League zou bestaan aan een vast aantal (rijke) clubs. Degradatie en promotie is niet mogelijk.

In Amerika worden de clubs als een business gerund. De clubeigenaren in de VS zien de clubs veelal als  moneymaker. Liefde voor het spelletje of de club is vaak ver te zoeken. De Glazers, eigenaren van Manchester United, hebben in een paar jaar tijd 1,5 miljard (!) uit de club gehaald. De liefde voor de club van fans daarentegen is grenzeloos. Voetbal is religie in Engeland. Naar het station gaan is going to church. Hoe intens fans de liefde voor de club beleven was te zien tijdens de FA-finale tussen Leicester en Chelsea. Het zien van zoveel vreugde en verdriet maakte ook weer duidelijk hoe zeer we de fans op de tribune hebben gemist door corona. Familieclub Leicester won voor het eerst in clubgeschiedenis de FA-cup. Tegenstander Chelsea – maakte wel deel uit van de teams in de Super League  – werd tot mijn groot genoegen verslagen met 1-0 door de elf ongepolijste spelers van Leicester. 

Het is prachtig hoe volksclub Leicester zich uit het niets kroonde tot kampioen van de Premier League in 2016 en winnaar van de FA-cup. Dat maakt voetbal ook zo mooi, make the impossible possible. Als de plannen van de Super League doorgaan wordt de droom van veel clubs en fans door de neus geboord. Het kapitalisme in het voetbal is doorgeschoten. 

De arrogante voorzitter van Juventus zei dat Atalanta – volksclub – niet thuishoort in de Champions League…Met de Super League worden de vaste clubs alleen maar rijker. De kloof tussen arme en rijkere clubs wordt daarmee – net als in de echte wereld – onoverbrugbaar. Wordt vervolgd. 

Ab+