Party Crashers

De knaldrang in Leiden was groot tijdens viering van het Leids Ontzet op 3 oktober. Maar de gemeente durfde in navolging van het uitgedunde demissionaire kabinet (nog) niet alle remmen los te gooien. 

Dus geen slecht playbackende Rubberen Robbie in je achtertuin of een snoeiharde punkband voor je stamkroeg, maar wel fluisterende bandjes op een paar platte schuiten op het water varend door Leiden. De jongeren werden als schapen bijeengedreven op een hermetisch afgezet stukje land met een tentdoek er overheen. Tweederangs artiesten zoals Ronnie Flex maakten hun opwachting voor de losgeslagen jongeren. Ook Douwe Bob stond in de line-up maar haakte af toen hij hoorde van de nog geldende corona maatregelen. Om de tweedeling in de samenleving nogmaals te illustreren stapte de bandleden van Douwe op na het horen van zoveel bullshit van hun leadzanger. 

Wij – ouderen – moesten het, net als de horeca en evenementen-branche, maar uitzoeken. Gelukkig – voor de gemeente – gooide het slechte weer roet in het eten. De regenpieken op Buienradar beloofden niet veel goeds. Wij zaten goddank – in het kader van een 60ste verjaardag – hoog en droog lauwe hutspot te eten in een restaurant. Ik moest na maanden van relatieve stilte wennen aan de orkaan van gesprekken in het volle restaurant. Om binnen te komen werden we 'geringd' met een roze bandje na goedkeuring op onze corona-app. Hiermee konden zij mijn migratie, leeftijd, eetgewoonten en andere (mis) gedragingen gedurende de avond traceren. Echter voordat mijn privacy werd geschonden stond ik alweer buiten. De tweede shift voor de lauwe hutspot stond te trappelen van ongeduld. 

Het regende pijpenstelen terwijl de Taptoe – jeugd van Leidse sportverenigingen lopen in een troosteloze stoet door Leiden – zeiknat voorbij het restaurant trok. We zwaaiden vluchtig voordat we onderdak vonden bij de plaatselijke hippe fietsenboer. Gelukkig werden we hier niet geringd maar konden we ons normaal misdragen tussen de trendy elektrische bakfietsen en retro bikes. Via een maat die bevriend was met de hippe fietsenmaker lieten we ons (gratis) vollopen. Alleen ik moest mijn 0.0 bier noodgedwongen bij het 'lauwe hutspot'-restaurant halen. Dat gaf me wel de mogelijkheid om ook over de belabberde appeltaart te beginnen. 

Omdat ik mijn 'bier' elders haalde voelde ik me dan ook niet aangesproken als Party Crasher toen de hippe fietsenmaker tegen twaalven vroeg bij wie we eigenlijk hoorde. Na enige zelfreflectie zamelde we wat geld in om de gemoederen te bedaren. Het is en was tenslotte 3 oktober. Gelukkig was het inmiddels gestopt met regenen om op zoek te gaan – geringd en wel – naar het volgende illegale feestje. 

Ab+